დღის ახალი ამბები

"ბევრი იმედგაცრუება, მძიმე მომენტი იყო ჩემს ცხოვრებაში, დედისა და ძმების დაკარგვა" - ქართველ ძალოსანთა ტრიუმფის მთავარი შემოქმედის პირადი ცხოვრება, მამის კვალზე წასული ვაჟები და ულამაზესი ქალიშვილები

"ბევრი იმედგაცრუება, მძიმე მომენტი იყო ჩემს ცხოვრებაში, დედისა და ძმების დაკარგვა" - ქართველ ძალოსანთა ტრიუმფის მთავარი შემოქმედის პირადი ცხოვრება, მამის კვალზე წასული ვაჟები და ულამაზესი ქალიშვილები
4-09-2023, 07:30

გიორგი ასანიძე მრა­ვალ­გზის მსოფ­ლიო, ევ­რო­პის და ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნი და ორგზის პარ­ლა­მენ­ტა­რია. მრა­ვა­ლი ტო­ნის ამ­წე­ვი და "და­უთ­ვლე­ლი ჯილ­დო­ე­ბის“ მფლო­ბე­ლი, გი­ორ­გი ასა­ნი­ძე ოთხი წლის წინ სა­უ­კე­თე­სო მწვრთნე­ლად და­სა­ხელ­და. "ქარ­თუ­ლი ძა­ლოს­ნო­ბის წარ­მა­ტე­ბა ტრა­დი­ცი­ად გვაქვს სა­ქარ­თვე­ლო­ში.

 მინ­და, ძა­ლოს­ნო­ბა იყოს ისე­თი ძლი­ე­რი, რო­გო­რიც დღეს არის და ოქ­როს ასო­ე­ბით ჩა­წე­როს თა­ვი­სი ის­ტო­რია, რო­მე­ლიც ლე­გენ­დებს და­უ­კავ­შირ­დე­ბა. გვაქვს სპორ­ტუ­ლი ამ­ბი­ცი­ე­ბი და მინ­და მი­ვაღ­წი­ოთ დიდ მიზ­ნებს ჩემი და სხვი­სი შვი­ლე­ბის სა­ხით. მერ­წმუ­ნეთ, რომ ქარ­თუ­ლი ძა­ლოს­ნო­ბა ყო­ველ­თვის კვარ­ცხლბეკ­ზე იქ­ნე­ბა", - ამ­ბობს და ეჭ­ვის შე­ტა­ნის სა­ფუძ­ვე­ლიც არ გაქვს, როცა დრო­დად­რო ქარ­თვე­ლი ძა­ლოს­ნე­ბის ტრი­უმ­ფის მომსწრე ხდე­ბი.
რო­დე­საც პო­ლი­ტი­კა­ში დაბ­რუ­ნე­ბა­ზე ვკი­თხე, მი­პა­სუ­ხა: "დღეს-ხვალ ნამ­დვი­ლად არ დავ­ბრუნ­დე­ბი, უამ­რა­ვი გეგ­მა მაქვს სპორ­ტში. შემ­დეგ ვნა­ხოთ, გა­მო­რი­ცხუ­ლი არა­ფე­რია. თუ აუ­ცი­ლებ­ლო­ბამ მო­ი­თხო­ვა, სა­დაც მა­ღა­ლი იქ­ნე­ბა სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ინ­ტე­რე­სი, იქ ვიქ­ნე­ბი. სუ­ლით და გუ­ლით სპორ­ტსმე­ნი ვარ და ეს არის ჩემ­თვის პო­ლი­ტი­კაც, პატ­რი­ო­ტიზ­მიც და ყვე­ლა­ფე­რი. ისე­თი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ის საქ­მე, რა­საც დღეს ვემ­სა­ხუ­რე­ბი, ჩემი ად­გი­ლი, ვფიქ­რობ, დარ­ბაზ­შია და მად­ლო­ბა იმ მო­ზღვა­ვე­ბუ­ლი გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბის­თვის, რო­მე­ლიც ხალ­ხს აქვს ჩვე­ნი სპორ­ტსმე­ნე­ბის მი­მართ“.

  • ბავ­შვო­ბა
1975 წლის 30 აგ­ვის­ტოს და­ვი­ბა­დე სა­ჩხე­რე­ში, სკო­ლაც იქ და­ვამ­თავ­რე და ამის მერე თბი­ლისს უკავ­შირ­დე­ბა ჩემი ცხოვ­რე­ბა. ჩა­ვა­ბა­რე ფი­ზი­კუ­რი აღ­ზრდი­სა და სპორ­ტის აკა­დე­მი­ა­ში, რო­მელ­საც იმ­ხა­ნად ფი­ზკულ­ტუ­რის ინ­სტი­ტუ­ტი ერ­ქვა. ძა­ლოს­ნო­ბა ბავ­შვო­ბი­დან გახ­და ჩემი გა­ნუ­ყო­ფე­ლი ნა­წი­ლი. პა­ტა­რა ასაკ­ში გა­მი­ტა­ცა, 10 წლი­სა შე­მიყ­ვა­ნეს და ლა­მის ოთხი ათე­უ­ლი წე­ლია ამ სა­ხე­ო­ბა­ში ვარ. სპორ­ტსმე­ნე­ბის ოჯა­ხი ვი­ყა­ვით, ჩემი ერთი ძმა მოკ­რი­ვე, მე­ო­რე კი ფეხ­ბურ­თე­ლი იყო. ისი­ნი ჩემ­ზე უფ­რო­სე­ბი იყ­ვნენ და ჩემ­გან გან­სხვა­ვე­ბით, მათ სპორ­ტის­თვის თა­ვის და­ნე­ბე­ბამ მო­უ­წი­ათ. სულ მინ­დო­და ძა­ლო­სა­ნი გა­მოვ­სუ­ლი­ყა­ვი და ალ­ბათ იქი­დან გა­მომ­დი­ნა­რე, რომ ეს ინ­დი­ვი­დუ­ა­ლუ­რი ძა­ლის­მი­ე­რი სპორ­ტის სა­ხე­ო­ბაა. ამას ემა­ტე­ბო­და ის გა­რე­მო, რო­მე­ლიც რა­ი­ონ­ში გვქონ­და - კარ­გი სკო­ლა, რო­მე­ლიც, ტრა­დი­ცი­უ­ლად, წარ­მა­ტე­ბებს აღ­წევ­და.
  • ჩემი წარ­მა­ტე­ბის სა­ი­დუმ­ლო
ყვე­ლა თა­ვის გზას ირ­ჩევს და მეც ავირ­ჩიე. და­ვი­წყე და არც გავ­ჩე­რე­ბულ­ვარ, თუ არ ჩავ­თვლით ფი­ზი­კურ ტრავ­მებს, რო­მე­ლიც პე­რი­ო­დუ­ლად ამ სპორ­ტს თან ახ­ლავს. ბავ­შვო­ბა­ში ხელი მო­ვი­ტე­ხე, რა­მაც 2 წელი გა­მომ­თი­შა სპორ­ტულ კა­რი­ე­რას, თუმ­ცა ის ჟინი ყო­ველ­თვის იყო, მე­ვარ­ჯი­შა და საყ­ვა­რე­ლი საქ­მე გა­მეგ­რძე­ლე­ბი­ნა. სა­ჩხე­რე­ში 6 წელი გოგი თო­თა­ძეს­თან ვვარ­ჯი­შობ­დი, თბი­ლის­შიც ძა­ლი­ან კარგ მწვრთნელ­თან მოვ­ხვდი - ვანო გრი­ქუ­როვ­თან, მად­ლო­ბე­ლი ვარ ორი­ვე­სი, მათ მი­უ­ძღვით დიდი წვლი­ლი ამ სპორ­ტში თუ რა­მეს მი­ვაღ­წიე, მომ­ცეს რე­ა­ლი­ზე­ბის სა­შუ­ა­ლე­ბა და მეც გა­ვა­მარ­თლე მათი იმე­დე­ბი. სპორ­ტის აკა­დე­მი­ის შემ­დეგ, ივა­ნე ჯა­ვა­ხიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის უნი­ვერ­სი­ტეტ­ში ჩა­ვა­ბა­რე და ეკო­ნო­მი­კის ფა­კულ­ტე­ტიც და­ვამ­თავ­რე. სპორ­ტი რუ­ტი­ნულ შრო­მას ითხოვს და დიდი ხელ­შე­წყო­ბა მქონ­და სას­წავ­ლებ­ლი­დან, რათა მაქ­სი­მუ­მის­თვის მი­მეღ­წია.
ჩემი წარ­მა­ტე­ბის მი­ზე­ზი ალ­ბათ თავ­და­უ­ზო­გა­ვი შრო­მა და მონ­დო­მე­ბა გახ­და. ბევ­რი რა­მის დათ­მო­ბაც მო­მი­წია, იმ ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბი­სა, რაც ჩემს თა­ნა­ტო­ლებს ჰქონ­დათ. ალ­ბათ მქონ­და მო­ნა­ცე­მე­ბიც.. ხან წარ­მა­ტე­ბა იქ­ნე­ბა, ხა­ნაც - მარ­ცხი, არც უმა­გი­სო­ბაა... შრო­მას დიდ პა­ტივს ვცემ და მა­ინც, ძა­ლი­ან უნდა გიყ­ვარ­დეს საქ­მე, რო­მელ­საც ხელს მოჰ­კი­დებ. ჩემი პირ­ვე­ლი გა­მარ­ჯვე­ბის სი­ხა­რუ­ლი ბავ­შვო­ბის ასაკს უკავ­შირ­დე­ბა. ახლა სკო­ლის­დრო­ინ­დე­ლი გა­მარ­ჯვე­ბე­ბი მახ­სენ­დე­ბა, რო­გო­რი ამა­ყი ვი­ყა­ვი... ამან მომ­ცა სტი­მუ­ლი, რომ მეტი მეშ­რო­მა და მე­ტის­თვის მი­მეღ­წია. მახ­სენ­დე­ბა პირ­ვე­ლი ეროვ­ნუ­ლი ჩემ­პი­ო­ნა­ტი, მერე ჩემი პირ­ვე­ლი გას­ვლა სა­ერ­თა­შო­რი­სო ას­პა­რეზ­ზე - იტა­ლი­ა­ში ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნა­ტი ჩა­ტარ­და, სა­დაც ვერ­ცხლის მე­და­ლი მო­ვი­პო­ვე. ამას მოჰ­ყვა და მოჰ­ყვა გა­მარ­ჯვე­ბე­ბი. ძა­ლი­ან ბევ­რი ჯილ­დო მაქვს, არ და­მით­ვლია. ის კი ნამ­დვი­ლად ვიცი, რომ მსოფ­ლიო და ევ­რო­პის ჩემ­პი­ო­ნა­ტებ­ზე სხვა­დას­ხვა დროს 9 ოქ­როს მე­და­ლი მაქვს მო­პო­ვე­ბუ­ლი. სპორ­ტსმე­ნის­თვის გვირ­გვი­ნი და მწვერ­ვა­ლი ოლიმ­პი­უ­რი თა­მა­შე­ბია და ვმად­ლობ უფალს, რომ ამის შე­საძ­ლებ­ლო­ბა მომ­ცა - სიდ­ნე­ი­ში ბრინ­ჯა­ოს ( 2000 წელს), 2004 წელს კი ათენ­ში, ზა­ფხუ­ლის ოლიმ­პი­ა­და­ზე ოქ­როს მე­და­ლი ავი­ღე.
  • "შვი­ლებ­მა მა­მის გზა აირ­ჩი­ეს"
ოჯა­ხი ბევ­რი წლის წინ შევ­ქმე­ნი, 1995 წელს, როცა ჯერ კი­დევ პა­ტა­რა ბიჭი ვი­ყა­ვი. ჩემი მე­უღ­ლე თეა კო­ტუა ოჩამ­ჩი­რი­და­ნაა, ერ­თმა­ნეთს ვიც­ნობ­დით, შეგ­ვიყ­ვარ­და და შე­უღ­ლე­ბა გა­დავ­წყვი­ტეთ. გვყავს ოთხი შვი­ლი - ორი ვაჟი და ორი - ქა­ლიშ­ვი­ლი. კა­ხიმ და სა­ბამ, მა­მის გზა აირ­ჩი­ეს, ორი­ვე ძა­ლო­სა­ნია და ძა­ლი­ან პერ­სპექ­ტი­უ­ლი სპორ­ტსმე­ნე­ბი. ბევ­რი შრო­მა მო­უ­წევთ. ვე­რა­ვინ იტყვის, გახ­დე­ბი­ან თუ არა ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნე­ბი, მაგ­რამ ვიცი, ან­გა­რიშ­გა­სა­წე­ვი ძა­ლად იქ­ცე­ვა ორი­ვე... მე ყვე­ლა­ფერს გა­ვა­კე­თებ ამის­თვის, სხვა სპო­რრტსმე­ნებს ვას­წავ­ლი ხეზე ას­ვლას და რა თქმა უნდა, ჩემს შვი­ლებ­საც.
მე­უღ­ლეს­თან ერ­თად
გო­გო­ნე­ბი სწავ­ლო­ბენ, უფ­როს­მა - მა­რი­ამ­მა იუ­რი­დი­უ­ლი და­ამ­თავ­რა და მა­გის­ტრა­ტუ­რა­ში სწავ­ლობს, კა­ხიც სწავ­ლობს, ტყუ­პე­ბი - სალი და საბა კი აბი­ტუ­რი­ენ­ტე­ბი არი­ან. ძნე­ლია, შვი­ლე­ბი გა­მოვ­ყო და მათ­ზე, რო­გორც სპორ­ტსმე­ნებ­ზე, ცალ­კე ვი­სა­უბ­რო. გუნდში ყვე­ლა ჩემი შვი­ლია და ყვე­ლას წარ­მა­ტე­ბა ერ­თნა­ი­რად მა­ხა­რებს. თუ სენ­ტი­მენ­ტა­ლუ­რი კუ­თხით მი­ვუდ­გე­ბით, რა თქმა უნდა, უფრო მეტი მღელ­ვა­რე­ბაა, როცა შვი­ლის გა­მოს­ვლას უყუ­რებ. ალ­ბათ ჩემ­ზე ისე არ გან­ვიც­დი­დი, რო­გორც შვი­ლებ­ზე. თუ მო­ინ­დო­მე­ბენ, წარ­მა­ტე­ბუ­ლე­ბი იქ­ნე­ბი­ან...
კახი, მა­მას­თან ერ­თად, ას­პა­რე­ზო­ბი­სას
  • რა­ტომ წა­ვე­დი პო­ლი­ტი­კა­ში?
პო­ლი­ტი­კა­ში წა­ვე­დი, მაგ­რამ სპორ­ტს არას­დროს ჩა­მოვ­ცი­ლე­ბი­ვარ. იქაც იმი­ტომ წა­ვე­დი, რომ ჩემი მი­ზა­ნი ქარ­თუ­ლი სპორ­ტის მხარ­და­ჭე­რა იყო. მარ­თლა მე­ა­მა­ყე­ბა ის ნა­ბი­ჯე­ბი, რო­მე­ლიც იმ დრო­ის­თვის გა­და­იდ­გა, ის კონ­კრე­ტუ­ლი სა­კი­თხე­ბი, რა­საც მე ვკუ­რი­რებ­დი. ოლიმ­პი­უ­რი თა­მა­შე­ბის მერე უკვე აღარ ვი­ყა­ვი ბავ­შვი, ასა­კი­ა­ნი სპორ­ტსმე­ნი ვი­ყა­ვი და კარ­გად მეს­მო­და, რომ იმ­ჟა­მინ­დე­ლი სა­ქარ­თვე­ლო ცვლი­ლე­ბებს, ახალ ხედ­ვებს ითხოვ­და. მერე გა­დავ­წყვი­ტე პო­ლი­ტი­კა­ში წას­ვლა და არ უნდა დაგ­ვა­ვი­წყდეს, რომ სპორ­ტის ბი­უ­ჯე­ტი მი­ლი­ონ­ნა­ხევ­რი­დან 80 და 100 მი­ლი­ო­ნამ­დეც ავი­და. ასე რომ, ის, რომ თით­ქოს მცდა­რი იყო ჩემი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბა, ასეც არ არის. როცა პო­ლი­ტი­კა­ში ხარ, ბევრ რა­ღა­ცა­ზე მო­გი­წევს პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბის აღე­ბა და მე ჩემს იმ­ჟა­მინ­დელ პა­სუ­ხის­მგებ­ლო­ბას არც გა­ვურ­ბი­ვარ. მო­ტი­ვა­ცია მა­ინც ქარ­თუ­ლი სპორ­ტის მხარ­და­ჭე­რა იყო.
საბა მა­მას­თან ერ­თად
როცა პო­ლი­ტი­კი­დან წა­ვე­დი, კი­დევ ერთხელ შე­ვე­დი დარ­ბაზ­ში იმის­თვის, რომ ჩემი თა­ვის რე­ა­ლი­ზე­ბა ახალ­გაზ­რდა თა­ო­ბე­ბის აღ­ზრდა­ში გა­და­მე­ტა­ნა. არ ვნა­ნობ, პო­ლი­ტი­კა­ში რომ ვი­ყა­ვი, არც ის ვი­ცით არა­ვინ, ხვალ რა იქ­ნე­ბა. რო­დე­საც პო­ლი­ტი­კას ირ­ჩევ, იცი, რომ სა­ზო­გა­დო­ე­ბა ერთ ჭკუ­ა­ზე არას­დროს იქ­ნე­ბა და ან ასე შე­გა­ფა­სებს, ან - ისე. რაც მთა­ვა­რია, მარ­თა­ლი ვარ ჩემი თა­ვი­სა და იმ ხალ­ხის წი­ნა­შეც, ვინც თუნ­დაც მლან­ძღავ­და იმი­ტომ, რომ ჩემს საქ­მეს, ეროვ­ნულ საქ­მეს ვა­კე­თებ და ეჭვი არ მე­პა­რე­ბა იმა­ში, რომ მარ­თა­ლი ვარ იმ ნა­ბი­ჯებ­ში, რო­მე­ლიც გა­და­მიდ­გამს. მად­ლო­ბა იმ პო­ლი­ტი­კურ გუნდს, ვის­თა­ნაც მი­წევ­და მუ­შა­ო­ბა და რო­მე­ლიც ხელს მი­წყობ­და იმა­ში, ქარ­თუ­ლი სპორ­ტის­თვის რა­ღაც გა­მე­კე­თე­ბი­ნა - ფე­დე­რა­ცი­ის მხარ­და­ჭე­რა, ბი­უ­ჯე­ტის გა­ას­მა­გე­ბა, ბევ­რი სპორ­ტუ­ლი დარ­ბა­ზის აშე­ნე­ბა და ა.შ. და კი­დევ, კონ­სტი­ტუ­ცი­ის 34-ე პრი­მა მუხ­ლში შე­ვი­ტა­ნეთ სპორ­ტის ვალ­დე­ბუ­ლე­ბა, რაც, ვფიქ­რობ, ქარ­თუ­ლი სპორ­ტის ხელ­მძღვა­ნე­ლო­ბის მო­ნა­პო­ვა­რია.
მე­უღ­ლეს­თან და ქა­ლიშ­ვი­ლებ­თან ერ­თად
მი­ვაღ­წი­ეთ იმას, რომ სკო­ლა­ში სპორ­ტი დაბ­რუ­ნე­ბუ­ლი­ყო. ეს ყვე­ლა­ზე დიდი მო­ნა­პო­ვა­რი იყო, თუ რამე გა­მი­კე­თე­ბია ქარ­თულ პო­ლი­ტი­კა­ში.
დაბ­რუ­ნე­ბა? დღეს-ხვალ ნამ­დვი­ლად არ დავ­ბრუნ­დე­ბი პო­ლი­ტი­კა­ში, უამ­რა­ვი გეგ­მა მაქვს სპორ­ტში. შემ­დეგ ვნა­ხოთ, გა­მო­რი­ცხუ­ლი არა­ფე­რია. აუ­ცი­ლებ­ლო­ბამ თუ მო­ი­თხო­ვა, სა­დაც მა­ღა­ლი იქ­ნე­ბა სა­ზო­გა­დო­ებ­რი­ვი ინ­ტე­რე­სი, იქ ვიქ­ნე­ბი. სუ­ლით და გუ­ლით სპორ­ტსმე­ნი ვარ და ეს არის ჩემ­თვის პო­ლი­ტი­კაც, პატ­რი­ო­ტიზ­მიც და ყვე­ლა­ფე­რი. ისე­თი მნიშ­ვნე­ლო­ვა­ნია ის საქ­მე, რა­საც დღეს ვემ­სა­ხუ­რე­ბი, ჩემი ად­გი­ლი, ვფიქ­რობ, დარ­ბაზ­შია და მად­ლო­ბა იმ მო­ზღვა­ვე­ბუ­ლი გულ­შე­მატ­კივ­რო­ბის­თვის, რა­საც ხალ­ხი ჩვე­ნი სპორ­ტსმე­ნე­ბის მი­მართ იჩენს.
  • "ბევ­რი მძი­მე მო­მენ­ტი და იმედ­გაც­რუ­ე­ბა იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში"
ბევ­რი მძი­მე მო­მენ­ტი იყო ჩემს ცხოვ­რე­ბა­ში, ბევ­რი იმედ­გაც­რუ­ე­ბა, ისე­თი ტრა­გი­კუ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბი, რო­გო­რი­ცაა დე­დი­სა და ძმე­ბის და­კარ­გვა... ამ თე­მა­ზე არ მიყ­ვარს სა­უ­ბა­რი, არ­ცაა სა­ჭი­რო. რაც მთა­ვა­რია, ჩემი ძმე­ბი ქარ­თულ საქ­მეს აკე­თებ­დნენ და ეს მე­ა­მა­ყე­ბა. მე იმ სა­ქარ­თვე­ლო­ში მო­მი­წია ცხოვ­რე­ბამ, რო­მელ­შიც ეროვ­ნუ­ლი მუხ­ტი მძვინ­ვა­რებ­და. შემ­დეგ იყო ბევ­რი სი­სუს­ტე, არას­წო­რი პო­ლი­ტი­კუ­რი გა­და­წყვე­ტი­ლე­ბე­ბი, ერთი ომი, მე­ო­რე ომი... ეს ყვე­ლა­ფე­რი ჩემ­თვის ძალ­ზე მტკივ­ნე­უ­ლია. მთა­ვა­რი სამ­შობ­ლოს თა­ვი­სუფ­ლე­ბა და ერ­თი­ა­ნო­ბაა, რომ­ლის­თვი­საც 30-35 წლის წინ და­ი­წყო ბრძო­ლა. ამა­სო­ბა­ში და ამ ტკი­ვი­ლე­ბის ფა­სად, ცხოვ­რე­ბამ დიდი გა­მოც­დი­ლე­ბა მომ­ცა. მძი­მე მო­მენ­ტე­ბის მი­უ­ხე­და­ვად, მინ­და, მა­ინც ოპ­ტი­მის­ტად დავ­რჩეთ. მარ­თა­ლია, არ უნდა და­ვი­ვი­წყოთ, რაც თავს გა­დაგ­ვხდე­ნია, მაგ­რამ წინ უნდა ვი­ყუ­როთ, რად­გან ცხოვ­რე­ბა გრძელ­დე­ბა... მეც მაქვს ბევ­რი სი­ნა­ნუ­ლი, შეც­დო­მე­ბი და ჩემს გულ­ში და­ვი­ტო­ვებ, ამის სა­ჯა­როდ გა­მო­ტა­ნას არ ვა­პი­რებ, თუმ­ცა ბევ­რი გუ­ლის­წყვე­ტა მა­ინც ჩემს ქვე­ყა­ნას უკავ­შირ­დე­ბა. მინ­და ერ­თი­ა­ნი სა­ქარ­თვე­ლო, მინ­და, ყვე­ლამ სა­ერ­თო საქ­მე ვა­კე­თოთ, მინ­და მეტი პო­ზი­ტი­ვი, მეტი სა­მუ­შაო ად­გი­ლი და ისე­თი სა­ზო­გა­დო­ე­ბის ჩა­მო­ყა­ლი­ბე­ბა, სა­დაც ესა თუ ის მთავ­რო­ბა ხალ­ხის კე­თილ­დღე­ო­ბა­ზე იზ­რუ­ნებს. თა­ვი­სუფ­ლე­ბის­თვის ბრძო­ლა გრძელ­დე­ბა და რაც უნდა მო­ვი­პო­ვოთ, მერე მა­ინც მოგ­ვი­წევს ბრძო­ლა მისი შე­ნარ­ჩუ­ნე­ბის­თვის.
  • "მე­ა­მა­ყე­ბა ჩემი ძა­ლოს­ნე­ბი!"
როცა სპორ­ტსმე­ნი ეროვ­ნულ ნაკ­რებ­ში ხვდე­ბა, ის უნდა იყოს ღირ­სე­უ­ლი. ღირ­სე­ულ გუნდში ღირ­სე­უ­ლად უნდა მოხ­ვდნენ და მერე თუნ­დაც ასე გვა­ნერ­ვი­უ­ლონ.
ქარ­თვე­ლი სპორ­ტსმე­ნე­ბი სხვა­ზე ნაკ­ლე­ბი არ არი­ან და სა­დაც იქ­ნე­ბი­ან, მინ­და, სპორ­ტშიც პატ­რი­ო­ტუ­ლი მუხ­ტი შე­ი­ნარ­ჩუ­ნონ და ეროვ­ნუ­ლი საქ­მე აკე­თონ. მინ­და, ძა­ლოს­ნე­ბის გუნ­დი იყოს ან­გა­რიშ­გა­სა­წე­ვი ძალა, იყოს ისე­თი ძლი­ე­რი, რო­გო­რიც დღეს არის და ოქ­როს ასო­ე­ბით ჩა­წე­როს თა­ვი­სი ის­ტო­რია, რო­მე­ლიც ლე­გენ­დებს და­უ­კავ­შირ­დე­ბა. გვაქვს სპორ­ტუ­ლი ამ­ბი­ცი­ე­ბი და მინ­და მი­ვაღ­წი­ოთ დიდ მიზ­ნებს ჩემი და სხვი­სი შვი­ლე­ბის სა­ხით. მერ­წმუ­ნეთ, რომ ქარ­თუ­ლი ძა­ლოს­ნო­ბა ყო­ველ­თვის კვარ­ცხლბეკ­ზე იქ­ნე­ბა, რად­გან მას ეს ტრა­დი­ცი­ად აქვს ქცე­უ­ლი.
თუნ­დაც რად ღირს ლა­შას ტრი­უმ­ფი-ტრი­უმფზე, ან­ტო­ნის, ირაკ­ლის, კა­ხის, შო­თი­კოს, რე­ზის და სხვე­ბის წარ­მა­ტე­ბე­ბი... ძა­ლი­ან კარ­გი თა­ო­ბა გვეზ­რდე­ბა, მე­ა­მა­ყე­ბა ჩვე­ნი ძა­ლოს­ნე­ბი და სპორ­ტი, რო­მელ­შიც ვარ. ყვე­ლამ ყვე­ლა­ფე­რი უნდა გა­ვა­კე­თოთ, რომ ძა­ლოს­ნო­ბა იყოს პრი­ო­რი­ტე­ტუ­ლი. არ უნდა დაგ­ვა­ვი­წყდეს, რომ პრო­ცენ­ტუ­ლად და ის­ტო­რი­უ­ლად, ყვე­ლა­ზე მეტი ოლიმ­პი­უ­რი ჩემ­პი­ო­ნი ამ პა­ტა­რა და­ლოც­ვილ მი­წა­ზე, სა­ქარ­თვე­ლო­ზე მო­დის და მინ­და ყვე­ლას წარ­მა­ტე­ბა ვუ­სუს­რვო. უფრო მეტი და მეტი ოქრო, ვიდ­რე წინა ოლიმ­პი­ურ თა­მა­შებ­ზე, ესაა ჩვე­ნი დე­ვი­ზი და ვიცი, ასეც იქ­ნე­ბა. ღმერ­თს ვთხოვ, სულ ასე­თი წარ­მა­ტე­ბუ­ლი სპორ­ტსმე­ნე­ბი და­მა­ნა­ხოს, რო­გო­რე­ბიც დღეს ჩემი ძა­ლოს­ნე­ბი არი­ან. ძა­ლი­ან მომ­თხოვ­ნი ვარ რო­გორც სა­კუ­თა­რი თა­ვის, ისე სხვე­ბის მი­მართ. ვფიქ­რობ, მაქ­სი­მუ­მის­თვის არ მი­მიღ­წე­ვია, წინ ბევ­რია გა­სა­კე­თე­ბე­ლი.





გაზიარება
მოინახულეს 1 209-ჯერ
კომენტარები
მსგავსი საიხლეები
  1. "ბევრი იმედგაცრუება, მძიმე მომენტი იყო ჩემს ცხოვრებაში, დედისა და ძმების დაკარგვა" - ქართველ ძალოსანთა ტრიუმფის მთავარი შემოქმედის პირადი ცხოვრება, მამის კვალზე წასული ვაჟები და ულამაზესი ქალიშვილები
  2. "კვარა" "ნაცებსაც" უნდა უყვარდეთ, "ქოცებსაც, ორივე ფლანგის გირჩებსაც და ტიფოზებსაც... ყველამ თავისი საქმე აკეთოს"
  3. "მოსკოვში დავიბადე და გავიზარდე.." - სალომე ფაჟავა ოცნებებზე, ტრავმებსა და გამარჯვებებზე - ქართველი სპორტსმენის უცნობი ამბები
  4. "ბევრი იმედგაცრუება, მძიმე მომენტი იყო ჩემს ცხოვრებაში, დედისა და ძმების დაკარგვა" - ქართველ ძალოსანთა ტრიუმფის მთავარი შემოქმედის პირადი ცხოვრება, მამის კვალზე წასული ვაჟები და ულამაზესი ქალიშვილები
  5. "არასდროს მინანია, რუსეთის ნაკრების წევრი რომ ვიყავი" - ვინ არის და რას ამბობდა წლების წინ "ნაცმოძრაობის" ახალი სახე, რომელსაც რუსეთის წყალბურთის ნაკრებში თამაში გაუხსენეს
რეკლამა