,,გადაურევია ნინო სალუქვაძეს გერმანელები… კიდევ კარგი, ასეთები არ გვებრძოდნენ მეორე მსოფლიო ომის დროს, თორემ არ დაგვტოვებდნენ არც ერთსო. შტუტგარტში, მსოფლიო თასზე, ათი გასროლიდან ნინოს მხოლოდ ერთი ჩაუთვალეს ათიანში გარტყმული.
დანარჩენი საერთოდ ააცილე სამიზნესო. ასეთი გადაწყვეტილების გაპროტესტების შემდეგ ექსპერტიზამ დაადგინა, რომ ათივე ტყვია ერთ წერტილში იყო გარტყმული, მილიმეტრების სიზუსტით”, – ყვებიან ქართველ ლეგენდაზე, მიზანში ტყვიის მსროლელ ნინო სალუქვაძეზე, რომელიც ტოკიოში გამგზავრებამდე ,,სარკესთან” იმ პრობლემებზე საუბრობდა, რის წინაშეც ტიტულოვანი სპორტსმენი აღმოჩნდა.
ნინო სალუქვაძე:
-პრობლემა ისაა, რომ მხოლოდ ერთ დისციპლინაში ვახერხებ მომზადებას, მეორე დისციპლინაში ვერ ვემზადები, რადგან ბაზა არ არსებობს და ვერც ვერსად მივდივარ. ადრე აზერბაიჯანში, სომხეთში ჩავდიოდი ან სულაც გერმანიაში თუ ამერიკაში და იქ ვემზადებოდი.
სეულში რომ მოვიგე ოლიმპიადაზე, იმ დისციპლინაში ვერ ვემზადები, რადგან ბაზა არ მაქვს. ეს დაწერეთ მკაფიოდ! მეორე ქვეყანა დამისახელოს ვინმემ, ცხრა ოლიმპიადის მონაწილე რომ ჰყავდეს! რა გავაკეთო, სად მოვემზადო?! არსად მიშვებენ, ჩაკეტილია ყველაფერი და საქართველოში ამდენი წლის განმავლობაში ერთი ელემენტარული, პატარა ბაზა ვერ ააშენეს.
ფუფუნებას ხომ არ ვითხოვ?! ბაზა უნდა ერქვას, მაგრამ ელემენტარული სავარჯიშო ადგილი იყოს! ყველამ უნდა გვაჯობოს?! 2008 წელს, როდესაც მედალი ავიღე, სომხეთში მოვემზადე. მაშინ ააშენეს იქ ბაზა და პირველი ვიყავი, ვინც იმ ბაზაზე ისროლა. ახლა სომხეთს ჰყავს კარგი სპორტსმენები, რადგან ბაზა თუ გაქვს, კარგი სპორტსმენიც გყავს, როგორც წესი. მერე აზერბაიჯანშიც ააშენეს. იქაც ბევრი კარგი სპორტსმენი ჰყავთ და მეც ჩავდიოდი სავარჯიშოდ. მანამდე გერმანიაში, შვეიცარიაში დავდიოდი.
ყველა მთავრობა, რომელიც მოდიოდა, მპირდებოდა, რომ პატარა ბაზას ააშენებდა. დანაპირებს, მაქსიმუმი, 3 წელი ელოდებიან და მე უკვე 30 წელია ველოდები.
ბევრი ნიჭიერი ბავშვი გვყავს ამ სპორტში, უკვე მომზადებულები მყავდა, რადგან მკაცრად ვავარჯიშებ და იმედი მქონდა, აიღებდნენ ლიცენზიას, მაგრამ გადაიდო ყველაფერი. შეჯიბრი არ აქვთ და როგორ განვითარდები?! ეს სახეობა ისეთია, 10-12 შეჯიბრი მაინც უნდა გქონდეს წელიწადში. კი, მთელი მსოფლიო ამ მდგომარეობაშია, მაგრამ ჩვენზე უარესად არავინაა, რადგან ბაზა არ გვაქვს.
ორი იარაღი მაჩუქეს – იტალიური და შვეიცარიული. ორი ოლიმპიადის წინ გვაჩუქეს, ერთი – ცოტნესთვის და ერთი – ჩემთვის, მაგრამ ვერ მოგვაქვს საქართველოში, რადგან არ ვიცით, როგორ შემოვიტანოთ ქვეყანაში. ჩემზე რომ გაფორმდეს, ვეღარ გავიტან ქვეყნიდან, რადგან იარაღის ტარების უფლება არ მაქვს, სროლის ფედერაციას კი მისი გაფორმების უფლება არ აქვს. დღემდე ვერ მოვახერხეთ, ეს წესები და კანონები შეგვეცვალა.
არაპროფესიონალების ბოგინი გვჭირს ყველა სფეროში და არც ჩვენი სფეროა გამონაკლისი. სულ არ მაინტერესებს, რომელ პარტიას წარმოადგენს ადამიანი, თუ პროფესიონალია, მოუსმინე, რა!
– მართალია ის ამბავი, რომ ათივე ტყვიას ერთ წერტილში არტყამდით, მილიმეტრების სიზუსტით?
– დიახ, მართალია. ათიც მომირტყამს და ორმოცდაათიც ერთსა და იმავე ადგილას. სწორედ ამის გამო შეცვალეს ფარები, სადაც შეუძლებელია, გაიგო, სად მოხვდა ტყვია. ახლა ელექტრონული სისტემაა, სადაც თითოეული გასროლა ჩანს.
– მანამდე მართლა ექსპერტიზა სჭირდებოდა თქვენს ნასროლს?
– დიახ. ისეთ ფორმაში ვიყავი, ერთსა და იმავე ადგილას ვახვედრებდი. სხვა მწვრთნელები რომ უყურებდნენ ჩემს ნასროლს, გაოგნებულები იყვნენ, რას აკეთებსო.
წყარო – sarkenews.ge
